Creatures of hope

Wczoraj w Warszawie odbyła się Wielka Demonstracja - Gdzie ta dobra zmiana dla zwierząt. Protest odbył się, ponieważ Prawo i Sprawiedliwość chce zrezygnować z praktycznie najważniejszych zapisów w nowelizacji ustawy o ochronie praw zwierząt: zakazu chowu zwierząt na futra, trzymania psów na łańcuchach, cyrków ze zwierzętami i uboju rytualnego. Pod sejmem pojawiło się około 5 tysięcy osób.

Maszerowanie ulicami dużych miast i krzyczenie prozwierzęcych haseł zdecydowanie należy do moich zainteresowań. Kiedy widzi się taki tłum ludzi, gdzie nie widać ani początku ani końca maszerującej kolumny, napawa to ogromną energią do działania. Daje poczucie, że zmiana jest możliwa. Nawet ta dobra zmiana dla zwierząt w Polsce.

Jednak po zakończonej manifestacji nie byłam w takiej euforii jak po The Official Animal Rights March w Londynie, o którym pisałam w poprzednim poście. Niestety ogarnął mnie połowiczny niesmak, a była to wina niektórych słów, które zostały wygłoszone ze sceny pod sejmem.

To nie jest marsz lewaków!!!!1111

Podczas demonstracji kilkakrotnie było podkreślane, że to nie jest marsz zwolenników lub przeciwników takiej czy owakiej partii politycznej. Oczywiście, nieważne komu kibicujemy w politycznych przepychankach prawa zwierząt powinny być ponadto. Ale krzyczenie ze sceny, że to nie jest marsz lewaków to już chyba lekka przesada. Myślę, że na marszu byli i lewacy, i prawacy, i ludzie nieidentyfikujący się z żadną z tych grup. Jednak wykluczanie jednej z nich, wydaje się trochę nie na miejscu. Nawet, jeżeli ktoś uważa, że "lewak" to największa obelga jaką może obrzucić drugiego człowieka.

Ja przepraszam bardzo, ale żeby na demonstracji o prawa zwierząt padały hasła o "humanitarnym uboju"? Noż witki opadają... Czy ktoś mi jest w stanie wytłumaczyć jak można zabić kogoś, kto nie chce umrzeć w sposób humanitarny? Ogłuszenie przed morderstwem jest humanitarne? Zakażmy uboju rytualnego, ale nie sugerujmy przy tym, że inne formy mordowania zwierząt są okej.

Kiedy niedawno przeczytałam, że Gary L. Francione, czyli jeden z trzech najbardziej znanych filozofów piszący na temat praw zwierząt jest przeciwnikiem kampanii, czy innych demonstracji przeciw jednej, konkretnej formie wykorzystywania zwierząt (np. zakaz uboju rytualnego) to nieco się zdziwiłam. Uważa on, że protestując przeciw jednej formie przemocy, dajemy pewnego rodzaju przyzwolenie na inne formy przemocy wobec zwierząt, a to jest niemoralne i nieetyczne (np. protestując przeciw ubojowi rytualnemu, ale już nie przeciw całkowitemu zakazowi eksploatacji zwierząt). Moja pierwsza reakcja była "ale jak to?". Przecież nagłaśnianie problemu i organizowanie jakichś specjalnych akcji i kampanii przeciwdziałających mu pomaga zwierzętom. Ale teraz widzę, że jeżeli prozwierzęca demonstracja nie ma wegańskiego wydźwięku (tzn. robienie wszystkiego, co jesteśmy w stanie, aby ograniczyć cierpienie zwierząt), to pojawiają się takie kwiatki jak "humanitarny ubój".

Dyskryminacja gatunkowa jest jedną z form opresji, a wszystkie formy opresji są ze sobą połączone. Na demonstracji przemawiały też przedstawicielki wsi, w których działają fermy futrzarskie i dokładnie opisywały jak ten "przemysł" negatywnie wpływa na życie mieszkańców terenów wiejskich. Poza tym jeden aktywista Otwartych Klatek przypomniał, że na fermach futrzarskich, fermach mlecznych, czy w rzeźniach niestety często pracują ubodzy ludzie lub emigranci, którzy nie mają innego wyboru. Bo na dobrą sprawę, kto by chciał pracować w takim miejscu? Często dochodzi tam do nadużyć wobec zatrudnionych, którzy są wykorzystywani przez pracodawcę. Nie powinniśmy antagonizować takich ludzi. Mówiła o tym też Evanna Lynch na marszu w Londynie i praktycznie każdy aktywista_ka, który_a brał_a udział w "undercover operations" (gdzie aktywiści zatrudniają się w rzeźniach czy na innych fermach w celu dokumentacji praktyk wobec zwierząt). To nie ci ludzie są problemem, mimo że wydaje się, że to oni zabijają zwierzęta. Problemem jesteśmy my, jeśli płacimy za produkty pochodzące z takich miejsc.

Może się wydawać, że trochę powyżej ponarzekałam (och, jakie to polskie <3), ale ogólnie jestem zadowolona, że pojechałam na demonstrację i z pewnością wybiorę się na kolejne, jeśli zostaną zorganizowane. Bo tu chodzi o zwierzęta, a one głosu nie mają, więc my musimy być ich głosem. Głęboko wierzę, że świat bez cierpienia i eksploatacji zwierząt jest możliwy, może go nie doczekam, ale z pewnością będę o niego walczyć.

W sobotę, 25 sierpnia 2018 roku, odbył się The Official Animal Rights March w Londynie organizowany przez Surge i HeartCure. Oszacowana liczba wegan, którzy wzięli w nim udział to 10 000. Oficjalne marsze odbyły się (oraz odbędą się) w kilkunastu miastach na całym świecie, w tym także w Warszawie. Miałam przyjemność być na marszu w Londynie.

Kiedy idziesz pośród tysięcy innych ludzi ulicami jednego z największych miast na całym świecie, wykrzykując pro-zwierzęce hasła, nie czujesz się już samotnie. Czujesz jedność z ludźmi, z którymi maszerujesz ramię w ramię. Jesteście tu z tego samego powodu. Po to, aby walczyć o prawa zwierząt. Energia, która emanuje od takiego tłumu jest niesamowita. Czuć moc. Już nie jesteś jedyną osobą, która uważa, że należy coś zmienić, są tysiące takich osób. Wtedy wiesz, że ta zmiana  wkrótce nadejdzie. A Ty nie przestaniesz o nią walczyć.

Na koniec marszu zawsze są przemowy. W tym roku tematem powtarzającym się był aktywizm. Sam weganizm niestety nie wystarczy, potrzebne są działania. Nieważne, czy to będzie aktywizm uliczny, czyli tak zwany outreach, sześcian prawdy Anonymous for the Voiceless, Earthlings Experience, czuwania przed rzeźniami (vigils) organizowane przez Save Movement, czy może bardziej radykalne działania jak direct action podejmowane przez Animal Liberation Front. Ważne jest, żeby znaleźć formę aktywizmu, która najbardziej nam odpowiada i nie przestawać walczyć o prawa zwierząt, bo zwierzęta nas potrzebują. Bądźmy głosem tych, którzy go nie mają.

***
Zdjęcia z instagramów:
@depth_of_dan
@ethi.k
@pack_mumma 
***